Cultuurverschillen

Na Kim haar verhaal over het ABC-project, ga ik jullie vandaag iets vertellen over enkele cultuurverschillen. Het begon voor ons al met het ja en nee gebaar, voor ons een heel logische iets dat schudden nee is en knikken ja. Nou hier in India hebben we ons de eerste keren mooi vergist, dan vroegen we iets aan Brijesh of aan Anup (de dierenarts) en dan antwoordde ze met Yes…. en een keer met hun oor naar de schouder, een soort van schudden. De nee is hetzelfde als bij ons, al wordt het niet vaak gezegd. Vraag je iets, zoals: is er geen rabiës meer, klopt dit. Ze antwoordde hier, ja dat klopt het komt over drie tot vier dagen weer. Terwijl ze in Nederland zouden zeggen nee dat klopt, ook dit is dus een heel verwarrend. Al met al betekent het goed luisteren en heel veel lichaamstaal leren kennen.
Iets wat hier heel normaal is is het ongegeneerd boeren en ‘tuffen’ in het openbaar, dit wordt zowel door mannen als vrouwen gedaan. Iets waar wij als westerlingen niet aan kunnen wennen, bij PFA hangt sinds kort een bord met een verbod hiervoor. Als de telefoon gaat, wordt deze ook midden in een gesprek altijd opgenomen.
Iets wat onze verbazing ook te boven ging was dat de mensen hier de hele dag gehurkt kunnen zitten, we hebben het tijdens de behandelingen meerdere malen geprobeerd maar langer dan 3 minuten hebben we het niet volgehouden. Dit leiden tot krap in onze tenen, voeten en kuiten, terwijl de mensen hier er geen last van schijnen te hebben. Waarschijnlijk komt dit doordat ze hier ook gehurkt hun behoeftes doen, maar alsnog is dit best knap.
Een ander verschil is het omgaan met de dieren, wij benaderen dieren door laag te gaan en de honden mogen eerst snuffelen terwijl hier de honden vanaf boven worden benaderd met een klap op de kop. Waardoor alle honden de ogen dicht knijpen als je ze wilt aanhalen. Ze zeggen ons vertrouw geen hond, alle honden zijn agressief. Maar de dieren zijn niet agressief uit agressie maar vanuit angst, iets wat ze hier niet kunnen onderscheiden. De dieren worden allemaal behandeld alsof het levensgevaarlijke monsters zijn, terwijl wij keer op keer erin slagen de honden op een normale/diervriendelijke manier te behandelen. Verder valt ons tijdens de behandelingen op dat er weinig vooruit gedacht wordt, er wordt pas op het moment zelf een handeling uitgedacht. Wij als nuchtere Nederlanders zouden eerst alle spuiten klaar maken en pas daarna naar het dier toe gaan om zo het stressniveau zo laag mogelijk te houden, hier doen ze eerst een injectie geven en daarna bedenken ze oh laten we ook nog dit geven. Het is goed dat ze nog een extra medicijn geven, alleen is het efficiënter als het van te voren wordt bedacht.

Het grootste verschil met Nederland is dat er niet aan euthanasie gedaan wordt, ze vinden dat ze niet voor god mogen spelen door te beslissen over leven en dood. Dit is op zich een goed punt, in Nederland wordt soms te snel overgegaan tot euthanasie. Alleen is het keerpunt hier dat de dieren onnodig lang en hartverscheurend leiden.
En zoals in onze vorige verslagen te lezen was: het verkeer, het vegetarische eten, de dieren op straat, de medische zorg en uiteraard de taal.

wat vinden jullie een leuk onderwerp om de volgende keer over te lezen??